Met zorgvuldig beleid kunnen bananen in allerlei vormen en smaken worden verbouwd. Ook cassave, het belangrijkste voedingsgewas in het bos, doet het aardig. Hoewel de jonge bladeren een uitstekende groente vormen, worden alleen de knollen gegeten. De ongeveer 20 centimeter grote vruchten van de bredebon (broodboom) zijn eetbaar. De boom werd door de Britten vanuit Zuidoost-Azië in het Caribisch gebied ingevoerd, bestemd als goedkoop voedingsgewas om de slaven in leven te houden. De zaden van de kastanjebroodboom kunnen worden gebakken, gekookt of gepoft. De nyamsi-bredebon levert geen eetbare zaden, maar geelachtig vruchtvlees. Het melksap van beide soorten wordt als vogellijm gebruikt. Binnenlandbewoners vangen hiermee de felbegeerde zangvogeltjes, die aan stadse opkopers worden verhandeld.

Cacao en suikerboon

De cacaoboom levert chocolade, al zou men dat niet denken bij het zien van de kolfachtige vruchten. Door de zaden te roosteren en te fermenteren verkrijgt men cacaobonen, waarvan de zoete lekkernij kan worden gemaakt. Voor de gemiddelde indiaan of marron gaat dit proces te ver; liever sabbelt hij op het zoetzure vruchtvlees. Een echte bosvrucht is de oranjegele mopé. Het ovale lekkernijtje heeft een heerlijke zoetzure smaak, die helaas niet terug te vinden is in de mierzoete mopé-sappen die in de stad worden verkocht. De lange peulen van de swit’bonki (suikerboontje) verbergen een rits zaden die in een bedje van zoete pulp liggen. Wandelend door het laagbos kan het sabbelen op de kleverige pulp een aangenaam tijdverdrijf zijn.

De indianen van de zandsavannes sabbelen graag op het sappige vruchtvlees van de kasyu (cashew), een boom met knoestige takken. Het sap helpt tegen keelpijn, maar oppassen, want de schil van de geelrode vrucht is giftig. Met de kostbare noot die onderaan de vrucht hangt, wordt in Suriname weinig gedaan.