Antipodeneilanden

De oorspronkelijke naam van deze eilandengroep is Penantipoden. De ontdekker van de eilanden, kapitein Henry Waterhouse, merkte op dat de archipel op de aardbol lijnrecht tegenover Londen ligt en gaf hem daarom deze opmerkelijke naam.

Nog geen vier jaar later kwamen de pelsjagers naar het eiland. Er werden jaarlijks enkele honderdduizenden zeeleeuwen geslacht voor hun dichte vacht. Na 25 jaar intensieve jacht waren de dieren zo goed als uitgeroeid. In 1842 werden de eilanden aan Nieuw-Zeeland toegevoegd.

Omdat er regelmatig drenkelingen op het eiland terechtkwamen heeft men in 1886 een hut bij Anchorage Bay gebouwd voor de opvang van de onfortuinlijke scheepslieden.

Een modegril rond 1880 bracht een nieuwe golf jagers naar de eilanden. De gele kuifveren van de grote kuifpinguïn waren zeer in trek voor het decoreren van onder andere hoeden.

In 1961 is het eiland uitgeroepen tot natuurreservaat, in 1986 werd het National Nature Reserve en in 1998 werd de archipel toegevoegd aan de Werelderfgoedlijst.

De eilandengroep ligt op 49°41'Z 178°45'O, op circa 870 km ten westen van Bluff. De archipel bestaat uit het eiland Antipoden, dat nog geen 10 km2 groot is, en een aantal rotsen en riffen. In het centrale deel van Antipoden liggen twee bergen waarvan Mount Galloway de hoogste is (366 m).

Doordat de archipel minder regen krijgt, is de flora minder uitbundig en minder soortenrijk dan op andere subantarctische eilanden. Op de droogste plaatsen groeien boendergrassen. De vochtigere plaatsen kennen een begroeiing van Macquariekool, reuzenmadelief, reuzenwortel en de endemische Antipodengentiaan. Op hogergelegen delen groeien voornamelijk varens.

De belangrijkste vogels die hier voorkomen zijn de grote kuifpinguïn (tweederde van de wereldpopulatie), de Antipoden albatros, de Antipoden parkiet en de roodkopparkiet (Cyanoramphus novaezelandiae). Na de slachtingen van weleer zijn er nog kleine aantallen Nieuw-Zeelandse pelsrobben en zuidelijke zeeolifanten.